Zawsze wydawało mi się, że w Gryzora jestem najlepszy. I nie dziwo­ta – trzy lata praktyki to nie byle co. Każda minuta gryzorzenia sprawiała mi olbrzymią radość. Czasem też przychodził do mnie ktoś, przed kim mogłem zaprezentować swoje umie­jętności. Nadszedł jednak dzień, który przyniósł diametralna zmianę…

Nie wierzyłem własnym oczom. Przetarłem je — nie pomogło. Pukną­łem się w głowę lekko, potem moc­niej. Też nic. Widok wciąż ten sam.

Na komputerze pogrywała dziew­czyna. W Gryzora była niesamowita. Przechodziła w sześć minut wszystkie levele, w porywach nie tracąc nawet jednego życia. Kilka minut i byłem oświecony – znałem jej imię i wszys­tkie tajemnice gry. Ponieważ sam je­stem tylko zwykłym wklepywaczem, pozwólmy Monice przemówić:

Sterujemy komandosem, którego zadanie jest proste a serce prawe.Przypadek to więc dość osobliwy, acz pozytywny wielce. Aby za bezbronne­go nie uchodzić, mamy karabin i gra­naty. Na początek to wszystko.

Najważniejsze: co na ciebie czyha, nieostrożniku? Najpierw i najczęściej żołnierze. Okrutni mordercy: plują po­ciskami, skradają się, bombardują, biegają, jeżdżą, skaczą, kopią.

Kolejne utrudnienie: teren. Jest na­prawdę tak wybrany, by zabić cię było łatwo i abyś zabijać nie mógł. W bag­nach ujrzysz swą śmierć, z pagórka sfrunie na cię wróg, z groty wyleci granat a z drzewa spadną bomby. Na moście leżą uzbrojeni siepacze, pod nim zaś na sygnał czekają ładunki wy­buchowe.

Nie przypadkiem cel gry na końcu podaję, jak deser po obiedzie. Mimo że etapy różnią się od siebie znacz­nie, cel pozostaje ten sam. Zabić, zni­szczyć, przeżyć — reszta pozostaje w rękach Sił Wyższych.

Ponieważ najprawdopodobniej już więcej nie usłyszymy się, pozosta­wiam zdanie, które jest moim przewo­dnikiem w każdej strzelaninie: »Nie istnieje bariera nieskończenie ostate­czna; nie istnieje nic, co nie może się zmienić — Tanith Lee«.

Lavender Blue

Firma:Ocean 1987
Spectrum, Commodore, Amstrad, Amiga, Atari ST

Opublikowano w czasopiśmie TOP SECRET 3 (1991)